Det var det, for denne gong...

Ha det bra Eustasio, som opnar portar i seine nattetimar.

Ha det bra misslukka vaffelsteiking.

Ha det bra kokosnøttdrikking.

Ha det bra spanske allsongar.

Ha det bra lunsh på klinikken.

Ha det bra sakn etter melkesjokolade.

Ha det bra jungelturar.

Ha det bra vannpiperøyking på Montañita.

Ha det bra heilsteikt marsvin.

Ha det bra sjokoladefondue på Millenium Plaza.

Ha det bra spansklekser.

Ha det bra pickupkøyring.

Ha det bra pepperkakebaking utan former.

Ha det bra fruktmarknad.

Ha det bra nyfødte indianerbabyar.

Ha det bra karnevalfeiring

Ha det bra lagunebading.

Ha det bra kveldsmat i Quito.

Ha det bra flyttelass i Ecuador.

Men som sagt, berre for denne gong ;)

D skokje vaare muli!

Ej he myssta mobilen min.

So t dokke so ha tenkt aa kontakte mej i naermaste framtid, enten meda ej fortsatt e her i Ecuador, eller naar ej landa heime i Norge: D kan nok bli litt vanskeli. So d so eventuelt skulle seiast, fe en heller ta face too face naar d passa sej saann.

:)

Det naermar seg slutten

Daa er eg inne i siste helga her i Ecuador, og befinn meg i skrivande stund i Baños. Tenkte vi maatte proeve aa faa tatt igjen det tapte, med tanke paa at det var halvvegs vulkanutbrot sist gong me var her, og difor ikkje fekk moglegheita til aa vere her noka lengd. Difor staar ein 4-timars ridetur og paragliding paa morgondagens program. Kryssar fingrane for at det let seg gjere denne gongen.

Ellers var det siste arbeidsdag paa klinikken i dag. Og eg kjenner eg i grunn kunna tenkt meg aa vore litt lenger. Trivs heilt utruleg bra- saa fantastiske kollegaer som eg kjem til aa sende baade tankar og boener til i lang tid framover. Folkeslaget her borte har laert meg saa utruleg mykje, og eg er ganske sikker paa at eg kjem til aa faa meg ein aldri saa liten stoekk naar eg kjem heim att. Den gjestfridomen og hjartevarmen som folk viser, er berre saa utruleg beundringsverdig- ja, eg blir reint emotional her eg sit berre ved tanken. Sjoel dei fattigaste av dei fattige familiane i slumomraada i kystbyen Guayaquil gir av det vesle dei har, til bortskjemde nordmenn som dei aldi har truffe foer. Ei vatnflaske har aldri betydd saa mykje, spesielt ikkje naar ein veit at verdien av den flaska tilsvarar omlag ei maanadsloen for den som gir henne vekk. Det er sterkt det.

Eg har i alle fall blanda kjensler naar det gjeld heimreisa. Paa eine sida skal det bli godt aa treffe alle mine kjaere igjen, men paa den andre sida kunna eg tenkt meg aa vore her saa mykje lenger- saman med mine nye kjaere. Men ein ting er sikkert: Eg skal tilbake.

Bilde: Eit vanleg syn naar ein gaar gatelongs i Ecuador.

Daa sjaast me snart :)